Letterlijk in de eerste 100 meter van het bospad waar ik bijna dagelijks loop maakte ik een grotere stap om een brandnetel te vermijden en kwam ik daar direct achter verkeerd neer half op onverhard half op asfalt. Ik maakte nog een grote stap om mijn evenwicht te bewaren en hoorde krak. Not good.

Ik stopte. Schold hard want ik voelde dat dit anders was dan anders. Ik probeerde er gewicht op te zetten en wist dat het echt goed mis was. Ik voelde achterop mijn enkel en trok meteen mijn schoen uit toen ik de bobbel voelde omdat ik wist dat mijn schoen uitdoen later nog veel meer pijn zou doen. Dit was niet goed.

Vervolgens een bel rondje. Ik wist dat Helma ver weg was dus ik heb mijn schoonzus gebeld. Die is omgedraaid om mij op te halen. Vervolgens heb ik Helma gebeld om te vertellen dat er iets was gebeurd, het onder controle was maar dat ik naar de dokter moest. Daarna kantoor om te melden dat ik wat minder bereikbaar zou zijn. Toen zag ik sterretjes. Bink was nog steeds aan het rondhuppelen in het weiland waar we langs liepen. Ik heb hem bij mij geroepen en aangelijnd en vervolgens ben ik gaan zitten. Ik wilde zeker niet mijn bewustzijn verliezen namelijk.

Een paar minuten later keek ik omhoog en zag daar een BMW X3 door het weiland rijden. Schoonzus to the rescue! Na een interessant stukje rollen onder prikkeldraad naar de dokter, vervolgens verwezen naar het ziekenhuis en wachten wachten wachten op de eerste hulp. Na wat foto’s was het duidelijk. Gebroken hielbeen, oftewel een calcaneus fractuur. Ik kreeg gips en mocht na een week terugkomen voor een operatie.

“WTF hoe krijg je dat voor elkaar met hardlopen?”

Okay, dat waren niet de exacte woorden van de chirurg maar daar kwam het wel op neer. We zijn stap voor stap (pun intentended) door het verhaal heengelopen hoe dit is gekomen. Dit is normaal namelijk een factuur die parachutisten oplopen of bijvoorbeeld mensen die van de 2de of 3de etage springen…

Het euvel zit bij een extra stap en een sterke achillespees. Wat er waarschijnlijk is gebeurd is dat ik met de eerste brandnetelvermijdende stap (want wie wil er nu door een brandnetel lopen…) verkeerd terecht ben gekomen en mijn?calcaneus heb gescheurd. Bij de stap die ik daarna heb genomen om mijn evenwicht te bewaren heeft mijn achillespees het bot losgetrokken waardoor de breuk is ontstaan.

Fijn. Nou ja, wel een beetje fijn…het is namelijk zo dat alle banden en pezen nog intact zijn zover ze kunnen zien en het een ‘schone fractuur’ is. Het is dus niet verbrijzeld en er is geen reconstructie nodig. Daarmee kan ik hopelijk na revalidatie weer normaal functioneren.

Fast forward!

Dat is nu twee weken geleden. Inmiddels ben ik succesvol geopereerd en zitten er twee mooie schroeven in mijn hielbeen. Ik mag nog niets. Althans, ik mag er geen gewicht op zetten. Deze week ga ik terug naar het ziekenhuis voor een evaluatie. De kans is groot dat ik nog twee weken loopgips krijg, er is ook een kans dat het gips eraf mag en ik langzaam mag gaan revalideren.

Ik ben al voor een intake geweest bij de fysio en heb aangegeven dat mijn doel is gewoon weer te kunnen hardlopen. Dat moet kunnen aangezien mijn calcaneus fractuur niet complex is (vaak zie je verbrijzeling) maarrrrr het kan nog wel zomaar een jaar duren. Niet handig voor iemand die redelijk ongeduldig is aangelegd…maar ik ga er alles aan doen om goed en duurzaam te revalideren zodat alles weer werkend is straks.

Fijn begin van de zomer zeg maar. De les is dat het soms beter is om gewoon even door de brandnetelsteek heen te bijten….